Świat nie potrzebuje więcej wiedzy. Potrzebuje więcej serca. Nie tego rozemocjonowanego, które reaguje na wszystko – ale tego cichego, które widzi i rozumie.
Właśnie teraz – pielęgnuję współczucie. Nie tylko wobec innych. Przede wszystkim wobec siebie. Bo dopiero kiedy potrafisz spojrzeć na siebie z łagodnością, twoje serce zaczyna naprawdę widzieć innych.
Czasem ludzie mylą współczucie z litością. Litość patrzy z góry. Współczucie – patrzy w oczy. Litość mówi: biedny ty. Współczucie mówi: rozumiem cię, bo też jestem człowiekiem.
Na jednych z zajęć z Metody Reiki, kiedy grupa pracowała w parach, jedna z uczestniczek położyła dłonie na ramionach innej kobiety. Trwało to może kilka minut, w ciszy. A potem obie zaczęły płakać – nie z bólu, z ulgi. Jakby przez te dłonie przepłynęło coś większego niż emocja. To była czysta obecność. Współczucie w działaniu. Bez słów, bez rad, bez chęci naprawiania. Tylko bycie z drugim człowiekiem – naprawdę.
W bioenergoterapii często widzę podobny mechanizm. Czasem człowiek przychodzi z bólem fizycznym, ale ten ból jest tylko językiem duszy. Dotykasz miejsca, a czujesz, że za tym stoi historia – utrata, żal, samotność. I wtedy nie potrzeba wielkich słów. Potrzeba łagodności. Takiej, która nie analizuje. Takiej, która po prostu pozwala energii płynąć tam, gdzie ktoś zapomniał o miłości.
W naturoterapii współczucie ma zapach – zapach ziół, ciepłej wody, dotyku dłoni, które niosą troskę. Nie chodzi o cudowne środki. Chodzi o obecność, która uzdrawia samą swoją jakością. Bo ciało, gdy czuje się bezpieczne, zaczyna się samo leczyć. Tak samo jak dusza.
Współczucie to nie emocja. To postawa. To sposób, w jaki wchodzisz w świat. Czy idziesz z napięciem, czy z otwartością. Czy chcesz coś wziąć, czy coś dać.
Reiki uczy, że energia, którą wysyłasz, zawsze wraca. Więc jeśli twoje dłonie są pełne spokoju, świat odpowie spokojem. Jeśli twoje serce jest otwarte – napotkasz ludzi, którzy niosą światło. Wszystko jest wzajemnością.
Współczucie nie oznacza, że musisz wszystkim pomagać. Czasem największym współczuciem jest powiedzieć nie – z miłością, bez złości. Ustawić granicę, która chroni obie strony. Bo współczucie bez mądrości staje się poświęceniem. A mądrość bez współczucia – chłodem. Dopiero razem tworzą równowagę.
Kiedyś, podczas bioterapii, zapytałem klienta:
– Czego teraz najbardziej potrzebujesz?
Odpowiedziała po chwili:
– Żeby ktoś nie chciał mnie zmieniać.
I to było jedno z najprawdziwszych zdań, jakie usłyszałem. Bo właśnie o to chodzi – współczucie nie zmienia. Współczucie przyjmuje.
Nie można nauczyć się współczucia z książek. Trzeba je poczuć w sobie, jak ciepło, które pojawia się, gdy przestajesz się bronić. Współczucie zaczyna się tam, gdzie kończy się osąd. Tam, gdzie zamiast dlaczego on taki? pojawia się rozumiem, że mu trudno.
Właśnie teraz – pielęgnuję współczucie. Nie tylko w chwilach, gdy jest łatwo. Wtedy, gdy ktoś mnie zrani, gdy czuję dystans, gdy ego chce mieć rację. To wtedy najbardziej potrzebuję wrócić do serca.
Współczucie jest jak światło w dłoniach. Im delikatniej je trzymasz, tym mocniej świeci. Nie można go wymusić. Można je tylko pielęgnować – oddechem, obecnością, czułością wobec samego życia.
A kiedy zaczynasz tak żyć, coś w tobie mięknie. Nie stajesz się słabszy – stajesz się prawdziwy. Bo współczucie nie jest ucieczką od świata. Jest zgodą na jego niedoskonałość.
W reiki często mówimy: energia płynie tam, gdzie jest miłość. A ja dodaję: i zostaje tam, gdzie jest zrozumienie. Bo miłość zapala płomień, ale to współczucie utrzymuje jego blask.
Więc właśnie teraz – pielęgnuję współczucie. Nie w wielkich gestach, nie w deklaracjach. W codziennych drobiazgach: w uśmiechu, w ciszy, w słuchaniu. W tym, że potrafię zobaczyć drugiego człowieka – nie jego maskę, nie rolę, tylko jego samego.
A może właśnie to jest prawdziwa duchowa dojrzałość – nie szukać światła poza sobą, tylko pozwolić, by świeciło przez ciebie. Cicho, zwyczajnie, ludzkim ciepłem.
▪︎ Szkoła Zen Reiki w Polsce, Piotr Dacjusz Górski
Właśnie teraz –
